Στη Βουλή το νομοσχέδιο για τις επιστροφές – Μεταφορά αρμοδιοτήτων για τις αφαλατώσεις δομών φιλοξενίας

Σήμερα, Τρίτη 2 Σεπτεμβρίου, κατατέθηκε στη Βουλή προς ψήφιση το νομοσχέδιο του Υπουργείου Μετανάστευσης και Ασύλου με τίτλο «Αναμόρφωση πλαισίου και διαδικασιών επιστροφών πολιτών τρίτων χωρών – Λοιπές ρυθμίσεις».

Ανάμεσα στις διατάξεις του, το άρθρο 38 προβλέπει μια σημαντική αλλαγή: η αρμοδιότητα έγκρισης για μονάδες αφαλάτωσης που εξυπηρετούν δομές φιλοξενίας παύει να ανήκει στις Δημοτικές Επιχειρήσεις Ύδρευσης και περνά στον Γραμματέα της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Αιγαίου.

Η ρύθμιση, που είχε τεθεί σε δημόσια διαβούλευση χωρίς καμία τροποποίηση, ουσιαστικά αφαιρεί από την τοπική αυτοδιοίκηση τη δυνατότητα να έχει τον τελικό λόγο σε έργα που επηρεάζουν άμεσα τις τοπικές κοινωνίες.

Η «σκιά» της Βάστριας

Η εξέλιξη αυτή συνδέεται άμεσα με τη Βάστρια, εκεί όπου σχεδιάζεται η μεγάλη δομή φιλοξενίας. Η ΔΕΥΑΛ, επί νέας διοίκησης Βάλεση, είχε αρνηθεί να εγκρίνει τη μονάδα αφαλάτωσης που πρότεινε το Υπουργείο, ανατρέποντας προηγούμενη απόφαση. Η στάση αυτή θεωρήθηκε από κυβερνητικούς κύκλους ως εμπόδιο και τώρα με νομοθετική παρέμβαση η απόφαση περνάει σε διορισμένο όργανο της Αποκεντρωμένης Διοίκησης.

Σύμφωνα με όσα κατήγγειλε πρόσφατα στο Δημοτικό Συμβούλιο ο πρόεδρος της ΔΕΥΑΛ, Παναγιώτης Βάλεσης, τόσο ο ίδιος όσο και ο Δήμαρχος Μυτιλήνης δέχθηκαν έντονες πιέσεις από τον Υπουργό Περιβάλλοντος Σταύρο Παπασταύρου ώστε να συναινέσουν στη λύση της Βάστριας, με αντάλλαγμα τη χρηματοδότηση έργου βιολογικού καθαρισμού. Παρών στη συνάντηση ήταν και ο βουλευτής Λέσβου της ΝΔ, Χαράλαμπος Αθανασίου, ο οποίος αναγνώρισε ότι το θέμα τέθηκε, αλλά αρνήθηκε ότι υπήρξε εκβιασμός.

«Δημόσιο συμφέρον» και «εθνική ασφάλεια»

Η κυβέρνηση αιτιολογεί την παρέμβαση κάνοντας λόγο για λόγους «δημοσίου συμφέροντος και εθνικής ασφάλειας». Ωστόσο, πολλοί επισημαίνουν την αντίφαση: οι ίδιες οι υπερδομές που δημιουργούνται στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, τόσο κοντά στα τουρκικά παράλια, καθιστούν τις περιοχές πιο εκτεθειμένες σε πιέσεις και όχι πιο ασφαλείς.

Η ουσία είναι ότι η τοπική αυτοδιοίκηση αποκλείεται από κρίσιμες αποφάσεις, ενώ οι τοπικές κοινωνίες χάνουν τη δυνατότητα παρέμβασης. Το προηγούμενο της Βάστριας μπορεί να αποτελέσει μοντέλο και για άλλες περιπτώσεις, όπου η επίκληση της «ασφάλειας» θα χρησιμοποιηθεί ως εργαλείο παρακάμψεων.