Πολιτικοί δρόμοι: «Η Βουλή ως θεατρική παράσταση»

Γράφει για το LesvosPost ο Παύλος Γ. Αιβαλιωτης (Πολιτικός επιστήμονας)

«Πολιτικοί δρόμοι»  κάθε εβδομάδα στην οθόνη σας από το LesvosPost.com

Η ΒΟΥΛΗ ΩΣ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

Η βουλή ,κατεξοχήν πολιτικός θεσμός έχει μετατραπεί σε μία θεατρική σκηνή που καθημερινά παίζεται ένα επαναλαμβανόμενο έργο, που οι πολίτες – θεατές αρνούνται να παρακολουθήσουν. Η σκηνοθεσία περιλαμβάνει μία στείρα αντιπαράθεση που ούτε ελκυστική είναι αλλά ούτε παράγει πολιτικά αποτελέσματα. Ο σκηνοθέτης τις περισσότερες φορές είναι ο πρωθυπουργός. Εκείνος χρησιμοποιεί με το χαρισματικό του στυλ ένα νέο αφήγημα και καθημερινά εμπλουτίζει με νέα στοιχεία το σενάριο με κύριο σκοπό την διατήρηση της εξουσίας. Όμως την ευθύνη της αλλοίωσης του χαρακτήρα της βουλής έχουν και οι υπόλοιποι αρχηγοί κομμάτων. Ο ορθολογικός χαρακτήρας του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης δυσκολεύεται να επακολουθήσει την λαϊκίστικη αριστερή έκφραση και σε μερικά σημεία ενστερνίζεται αναχρονιστικές τακτικές ενώ η παραδοσιακή αυθεντία που υποστηρίζουν οι αρχηγοί των μικρότερων κομμάτων , συμπληρώνουν την θλιβερή εικόνα του κοινοβουλίου.

 Η κυβέρνηση μειοψηφίας, αν και η ίδια αρνείται να το παραδεχτεί, προωθεί τον μονόλογο και μοιράζει την νομοθετική διαδικασία σε μονόπρακτα. Το αποτέλεσμα είναι η απουσία στην πράξη του δημόσιου διαλόγου , ένα στοιχείο απαραίτητο για την εδραίωση της δημοκρατικής κουλτούρας. Αντίθετα , η προβολή των επιχειρημάτων όλων των κομματικών θέσεων καμία σχέση δεν έχει με την ρητορική. Η χρησιμοποίηση συνθημάτων , απλοϊκών συμπερασμάτων ,καθώς και η επιτηδευμένη αλλαγή του τόνου της φωνής των πολιτικών καθιστούν έναν πολιτικό λόγο που εμποδίζει την παρουσίαση της πολιτικής πραγματικότητας στην κοινή γνώμη..

Όμως η κατανόηση του πολιτικού φαινομένου γίνεται δια μέσου της γνώσης του παρασκηνίου. Εδώ οι πολιτικές διεργασίες είναι εκείνες που θα συντελέσουν στην διαμόρφωση της πολιτικής ατζέντας. Δυστυχώς , οι πολίτες λίγα μπορούν να γνωρίζουν από το πολιτικό παρασκήνιο καθώς η διάδοση της πληροφορίας έχει τις περισσότερες φορές πολιτικό κόστος. Ας πάρουμε όμως παραδείγματα από την επικαιρότητα. Οι δύο ψηφοφορίες , η μία η ψήφος εμπιστοσύνης και η άλλη η ψηφοφορία για την συμφωνία των Πρεσπών, με διαφορετικές στην σύνθεση πλειοψηφίες έχει ως αποτέλεσμα ως γνωστόν την αποδυνάμωση κομμάτων όπως των ΑΝΕΛ και του Ποταμιού καθώς και τον ελαφρύ τραυματισμό ενός άλλου κόμματος , του ΚΙΝΑΛ.(η θεατρικότητα σε αυτή την περίπτωση παρήγαγε πολιτικά αποτελέσματα). Ο ρόλος που έπαιξαν μερικοί βουλευτές σε αυτή την πολιτική συγκυρία δημιούργησαν συναισθήματα και γνώμες απο την πλευρά των πολιτών. Και όμως ο πρωθυπουργός απτόητος συνεχίζει την αλλαγή του σεναρίου. Απο δω και στο εξής η θεματική του πρόταση θα περιλαμβάνει οικονομικά θετικά μέτρα για συγκεκριμένα κοινωνικά στρώματα με κύριο σκοπό την τελική αποτίμηση του μέχρι την διεξαγωγή των εθνικών εκλογών ως έναν πολιτικό με αριστερό πρόσημο. Βλέπουμε λοιπόν ότι ο ίδιος ο σκηνοθέτης –πρωθυπουργός  αλλάζει εν τέλη τον ίδιο του τον ρόλο.

  

Συμπερασματικά , η έκφραση ότι η πολιτική είναι σαν το θέατρο υποτιμά εξ ίσου και τις δύο έννοιες. Η πολιτική εάν συνοδεύεται με ήθος και αίσθημα πατριωτισμού και προσφοράς είναι μία αρετή που προωθεί την κοινωνική αλληλεγγύη και την βελτίωση της κοινωνίας σε όλους τους τομείς. Από την άλλη μεριά , το θέατρο είναι η ανώτερη μορφή τέχνης που καλλιεργεί τον πολίτη τις έννοιες της ενσυναίσθησης και της ενδοσκόπησης , έννοιες απαραίτητες για την δημιουργία του κοινωνικού χαρακτήρα του πολίτη.

Το Ελληνικό κοινοβούλιο, όπως και τα περισσότερα κοινοβούλια ,περνάει κρίση.Ο λαός έχει την αποκλειστική αρμοδιότητα επιλογής των αντιπροσώπων του. Το θέατρο της πολιτικής θα υπάρχει και μετά τις εκλογές .Όμως οι  πρωταγωνιστές και οι ρόλοι μπορούν να αλλάξουν. Η πολιτική αποχή από όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις είναι σφάλμα. Αντίθετα , η επιλογή των αντιπροσώπων που έχουν ήθος θα προωθήσει την ίδια την δημοκρατία και την εδραίωση ενός καλύτερου μέλλον.                     

Παύλος Γ. Αιβαλιώτης