O ΣΥΡΙΖΑ Λέσβου για τον θάνατο της Καθηγήτριας του 5ου Γυμνασίου Μυτιλήνης

Στη Στέλλα Ταγαρούλια, ένα στερνό αντίο….

Όπως ξαφνικά ήλθες στη Λέσβο το φθινόπωρο του 1999 και μπήκες σιγά -σιγά στις ζωές μας, έτσι ξαφνικά μας έφυγες φέτος το φθινόπωρο. Δεκατέσσερα χρόνια στη Μυτιλήνη ήταν για σένα αρκετά να στήσεις μια καινούρια ζωή.

Μια ζωή, γεμάτη ενέργεια, γεμάτη δράση, γεμάτη ανιδιοτελή κοινωνική προσφορά.

Στο σχολείο ήσουν  η καθηγήτρια, για την οποία η μαθησιακή διαδικασία δεν ήταν απλά «από καθέδρας διδαχή». Μαζί με τα παιδιά έφτιαχνες κάθε χρόνο και μια πρωτότυπη δουλειά για το περιβάλλον, τη ζωή, τη κοινωνία. Όπως αυτή για το λιμάνι της Μυτιλήνης, μαζί με τους μαθητές του 5ου Γυμνασίου. Όπως τα περιβαλλοντικά προγράμματα, που δούλεψες όλα αυτά τα χρόνια χωρίς να σκεφτείς χρόνο, κόπο, ωράρια.

Οι μαθητές σου, φοιτητές τώρα οι πιο πολλοί σίγουρα έχουν πολλά να θυμούνται από τη αγαπημένη τους δασκάλα.

Και εμείς οι σύντροφοι σου στο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ και αργότερα ΣΥΡΙΖΑ, θα σε θυμόμαστε κυρίως γιατί έδινες το παρόν, πάντα στα δύσκολα.

Στο Πάντειο Πανεπιστήμιο ως φοιτήτρια εντάχθηκες  στο Ρήγα Φεραίο. Εμείς δεν σε ξέραμε τότε, μάθαμε τη δράση σου, πιο μετά απ’ τους παλιούς σου συντρόφους. Για τους αγώνες σου για ένα άλλο κόσμο πιο δίκαιο, πιο δημοκρατικό, ένα κόσμο χωρίς εκμετάλλευση, αλλά με δημοκρατία κι ελευθερία. Και στις απόψεις σου αυτές έμεινες πιστή μέχρι το τέλος, χωρίς να τρέξεις στη πρώτη ευκαιρία, να εξαργυρώσεις την αγωνιστική σου συνέπεια στο χρηματιστήριο της εφήμερης εξουσίας. Ακόμα και όταν σου δόθηκε η δυνατότητα το 1990 υποψήφια στο Πειραιά με τους Οικολόγους Εναλλακτικούς να γίνεις βουλευτίνα, δεν το επεδίωξες, δεν έτρεξες πίσω της.

Στην Ανανεωτική και Ριζοσπαστική Αριστερά ήσουν πάντα το σημείο αναφοράς, η πιο σταθερή μας κολώνα, όταν λυσσομανούσαν οι φουρτούνες και κατέρρεε ο κόσμος δίπλα μας. Στις δύσκολες στιγμές, όταν πολλοί άλλοι λύγιζαν κάτω απ’ το βάρος των προβλημάτων,  ξέραμε πως η Στέλλα θα ήταν παρούσα.  Στις εκλογικές και μάχες, στους πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες, στην ΕΛΜΕ Λέσβου, όπου έγινες και μέλος του Διοικητικού της Συμβουλίου.

Όπως παρούσα ήσουν πάντα και στα πολιτιστικά δρώμενα του νησιού, η κολώνα της θεατρικής ομάδας «Οι Άστεγοι». Πάντα ήθελες ν’ αποζητάς τη γνώση γι’ αυτό και θέλησες να κάνεις τώρα τελευταία το μεταπτυχιακό σου στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου, ένα μεταπτυχιακό που δεν πρόλαβες να τελειώσεις.

Αγαπητή μας Στέλλα,

Οι πιο πολλοί από μας δεν μπορέσαμε να βρεθούμε στην Αθήνα, στη κηδεία σου, για να σου από κοντά το τελευταίο αντίο. Θέλουμε όμως να σε ευχαριστήσουμε πρώτα απ’ όλα, γιατί σ’ αυτά τα δεκατέσσερα χρόνια στη Λέσβο, μας δίδαξες ήθος και αξιοπρέπεια. Σ’ ευχαριστούμε γιατί μας έδωσες τη χαρά και σε είχαμε συντρόφισσά μας. Είσαι απ’ τις συντρόφισσες που τους χρωστά η Αριστερά και δεν της χρωστάς τίποτα.

Στο γιό σου το Θοδωρή που σπουδάζει στα Γιάννινα, θέλουμε να του πούμε πως πρέπει να είναι περήφανος για τη μάνα του.

Συντρόφισσα Στέλλα,

Από το περασμένο Σάββατο η εκπαίδευση, το νησί μας η Μυτιλήνη, η Αριστερά, όλοι εμείς που σε αγαπήσαμε και είμαστε φίλοι σου, γίναμε φτωχότεροι.

Σου δίνουμε όμως υπόσχεση πως για όλα αυτά που πάλεψες στη σύντομη ζωή σου, θα παλέψουμε κι εμείς. Να είσαι ήσυχη Στέλλα, εκεί που είσαι και να χαμογελάς, όπως πάντα χαμογελούσες…

                                                Οι σύντροφοι σου από το ΣΥΡΙΖΑ Λέσβου