Είναι να λυπάσαι και να οργίζεσαι

Με τι δύναμη να γράψεις για την Ελλάδα του σήμερα, χωρίς να ματώσει η καρδιά σου.
Με τι δύναμη να περιγράψεις, όσα ζεις εσύ και ο κάθε Έλληνας ,όταν αντικρίζεις τους δεκάδες ανθρώπους που ψάχνουν για μια δουλειά στις ουρές του ΟΑΕΔ,τα κλειστά μαγαζιά στους κεντρικούς δρόμους των πόλεων,τα συσσίτια και τα κοινωνικά παντοπωλεία.
Πως να δικαιολογηθείς στους ξένους επισκέπτες, ότι η χώρα δεν της άξιζε μια τέτοια μοίρα,ότι δεν είναι η χώρα της επαιτείας που ζητάει σε κάθε ευκαιρία, τα χρήματα των ευρωπαίων φορολογουμένων.
Τι δικαιολογία να βρεις για τον συνταξιούχο που αφιέρωσε όλα του τα χρόνια στη βιοπάλη της οικοδομής,του χωραφιού, του μικρομάγαζου, για μια πενιχρή σύνταξη, ίσα ίσα που καλύπτει πια τα βασικά έξοδά του.
Πως να σταθείς απέναντι στα παιδιά του σχολείου, ειδικά εκείνα που μένουν να κοιτάζουν αυτά που είναι τυχερά, επειδή έχουν εξασφαλίσει ένα κάποιο χαρτζιλίκι.
Τι να πεις στους φοιτητές που τα πανεπιστήμια τους κατάντησαν σκουπιδότοποι,που κλείνουν τα τμήματα τους, και τα πτυχία τους, το μόνο που τους εξασφαλίζουν είναι  μια θέση στις ουρές για εύρεση εργασίας.
Τι να πεις για όλους όσους επέλεξαν να αφήσουν τη χώρα,όσους κοιτάζουν από το παράθυρο του αεροπλάνου, για τελευταία φορά εκείνους που άφησαν πίσω τους, και να αναρωτιούνται ποια θα είναι η μοίρα τους, τώρα που πήραν το δρόμο της ξενιτιάς.
Πως να δικαιολογηθείς σε όσους βρίσκονται στην ουρά των συσσιτίων, που έγιναν πια το βασικό τους μέσο επιβίωσης.
Είναι να λυπάσαι που η χώρα έφτασε σε αυτό το σημείο κατάντιας, όταν κάθε φορά, οι κυβερνώντες,  βάζουν την υπογραφή τους, σε νέες συμφωνίες αυτοχειρίας του ελληνικού λαού.
Είναι να οργίζεσαι, όταν σου ζητάνε να μοιραστείς τα φορολογικά βάρη, όταν επεκτείνουν τον ορίζοντα τέλους των επαχθών μέτρων, σε είκοσι και τριάντα χρόνια.
Και ίσως το πιο τραγικό από όλα είναι, ότι μάς έχουν πείσει, ότι αυτός είναι ο δρόμος, για να «γυρίσει σελίδα ο τόπος» όπως έλεγε προ ημερών ο πρωθυπουργός ,και εμείς όλοι να νιώθουμε ανήμποροι και δυστυχείς που τους εμπιστευθήκαμε ,όλα αυτά τα χρόνια,τους ψηφίσαμε,καθίσαμε στη σειρά, για να τους χειροκροτήσουμε, και τώρα που ο θίασος των περιφερόμενων επαγγελματιών της πολιτικής, εγκατέλειψε την πλατεία, εμείς μείναμε μόνοι να κοιτάμε, χαμένοι, το κενό.

Aπό τους συνεργάτες  μας www.24-ores.com