Τραγωδία και κάθαρση στο τηλεοπτικό τοπίο των καιρών μας

Φυσικά όλοι θα θυμόμαστε τα αλήστου μνήμης «reality», τηλεοπτικές εκπομπές, στις οποίες οι καλεσμένοι έβγαζαν τα εσώψυχα τους, ιστορίες με οικογενειακές αντεγκλήσεις,τηλεθηρία στα όρια του τηλεκανιβαλισμού.
Τα συγκεκριμένα προγράμματα διέγραψαν τον κύκλο τους, αφού πρώτα οι θεατές ξεσηκώθηκαν και έτσι τελείωσε το εμπόριο της ανθρώπινης ελπίδας, και μαζί του ό,τι πιο αποκρουστικό έχουμε δει στους τηλεοπτικούς μας δέκτες.
Ένα από τα προγράμματα που συνεχίζει την έκθεση ανθρώπων, στον τηλεοπτικό φακό με παρόμοια, αλλά όχι τα ίδια χαρακτηριστικά με εκείνα των reality, είναι το «Πάμε πακέτο» της Βίκυς Χατζηβασιλείου. Οικογένειες που έχουν χάσει τα παιδιά τους και μετά από αναζήτηση δεκαετιών τα ξαναβρίσκουν, εξομολογήσεις προσωπικές, μια ανθρώπινη παρέλαση αβάσταχτου πόνου.
Η εκπομπή ακολουθεί μια πορεία κορύφωσης ,όπου οι καλεσμένοι αφού εκθέσουν το προσωπικό τους δράμα και καταφέρουν να συγκινήσουν το κοινό με την αφήγησή τους και ενώ ο μελοδραματικός τόνος της εξιστόρησης τους φτάσει σε ένα σημείο κορύφωσης ,ακολουθεί η αποφόρτιση των συναισθήματων,η εκπομπή ανοίγει διάπλατα την αγκαλιά της, για να δώσει ,στους προσκεκλημένους της, ένα τέλος της προσωπικής τους τραγωδίας και όλοι να φεύγουν ευχαριστημένοι που βρέθηκαν στο τηλεοπτικό σκηνικό της αναζήτησης τής χαμένης ελπίδας.
Βέβαια το κείμενο δεν γράφτηκε για να κριτικάρει την συγκεκριμένη εκπομπή, δεν θα προσέφερε κάτι καινούργιο στην τηλεκριτική, άλλωστε τέτοια φαινόμενα προ πολλού έχουν επισημανθεί και αναλυθεί από τους ειδικούς, στις στήλες των εφημερίδων και όχι μόνο.
Το κείμενο απλά θέλει να κάνει την ερώτηση, αν το όραμα της ιδιωτικής τηλεόρασης που ξεκίνησε πριν μια εικοσαετία έχει εκπληρωθεί, με όλα όσα κατά καιρούς έχουμε δει από τα τηλεοπτικά της κανάλια ή όλα θυσιάστηκαν στο βωμό τους κέρδους και της τηλεθέασης;
Είναι χαρακτηριστικό, ότι άμα τη εμφανίσει της η ιδιωτική τηλεόραση, τις πρώτες εκπομπές που εξαφάνισε, ήταν οι εκπομπές λόγου και τέχνης. Έχετε δει από τα κανάλια της ιδιωτικής τηλεόρασης ,μια συνέντευξη ή αφιέρωμα των σημαντικών μας ποιητών, ζωγράφων, σκηνοθετών, ή μια οποιαδήποτε εκπομπή πολιτισμού;
Βέβαια θα μου πείτε ότι είναι πολύ ευκολότερο να απευθυνθείς στο συναίσθημα και στα ένστικτα του ανθρώπου, να τον μετατρέψεις σε ένα άβουλο κοινό κατανάλωσης χαμηλής ποιότητας προγραμμάτων, για να τον προσφέρεις έπειτα θυσία στις ορέξεις των διαφημιστικών εταιρειών και κάθε λογής κέντρων πλύσης εγκεφάλου, από ότι στην ικανότητα ανάλυσης και κριτικής του.
Τηλεοπτικά κανάλια, διαφημιστές και διαφημιζόμενοι, δημοσιογράφοι-διαμορφωτές της κοινής γνώμης, αυτό είναι εν τέλει το ένα άκρο της αλυσίδα της τηλεοπτικής βιομηχανίας και από το άλλο το κοινό που προσφέρεται στο βωμό του κέρδους, των κάθε λογής συμφερόντων και σκοπιμοτήτων . Μήπως να αποτελέσει το επόμενο αίτημα της κοινωνίας και του κάθε είδους κοινού που συνωστίζεται στα τηλεοπτικά πλατό, να ζητήσει και ένα άλλο είδους τηλεοπτικών προγραμμάτων και μαζί μια ποιότητα ενημέρωσης,εκτός από το να προσφέρεται βορά στην αδηφάγα τηλεθέαση και από την σημερινή  τηλεοπτική "τραγωδία" να φτάσουμε σε ένα είδος πολιτισμικής "κάθαρσης";

www.24-ores.com